a ja siedzę i je oglądam.
Prawie widziałem wszystko,
prócz swego odbicia.
Niby bez zarzutu,
a tu coś jednak świeci.
Zapisując kartki jak pamiętnik.
Porozmawiam z Tobą.
Czemu żyć chcesz?
A ja wiem?
To taka wola istnienia,
wola egzystencji.
Jak ludzie się wieszają
to ją chyba tracą.
Tak, tracą.
A tracą bo?
Sama bym nie chciała jej stracić
póki mi się śmieje twarz
póki słonko będzie wstawało - niby dla mnie.
A oddech będzie miał jakiś sens.
A Ty będziesz spoglądać - też niby dla mnie.
Jak podnoszenie powiek
będzie miało jakikolwiek sens.
To będę.
A ile będziesz?
Skąd ja mam to wiedzieć?
Skończę kiedy będę chciała.
Albo będę miała jaja.
A Tobie nic do tego.
Jestem tylko jednostką.
Która kiedyś zaniknie.
Widzisz te gwiazdy?
One wiecznie istnieją?
Przecież, że nie.
Same nie wiedzą kiedy to się skończy.
A Ty wymagasz tego ode mnie.
Kim Ty jesteś?
Bo ja już nie wiem czy jestem.
Ale kartka taka delikatna.
Tak po niej piszesz, że raczej zostanę.
Każdy ma swoje przemyślenia.
Każdy ma swój krzyż.
Każdy ma swoją drogę.
Ale każdy też się myli.
Zapraszam również na poprzedni wiersz:
Wiersz "Kołysanka"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz