Gniew swój zostaw,
odstaw troski i zaśnij.
Spij i śpij.
Na zawsze lub na wieki.
Zmruż swe powieki,
pozwól im spać.
Komu śpi
słońce daremne
przełamane krzykiem,
bólem i strachem.
Zostaw ciało,
odłóż delikatnie,
pozwól mu spać.
Kiedy twa brać
zaśnie już na wieczność
odchyl głowę,
pozwól się ponieść.
Pogódź się z ptakami,
które już nie zaśpiewają.
Przeproś puchate chmury,
które przestaną latać.
Spłyń po ziemi,
otwórz swoją duszę,
niech wpłynie tam
to co powinno.
I płacz przestanie.
I smutek odejdzie.
I ciężar zelżeje,
a Ty poczujesz się lekki
jak ptaki niepogodzone,
jak chmury burzowe,
jak wrak zbutwiały
otulający wielkie wody
Wszechwidnego Pacyfiku.
Po prostu śpij.
Zapraszam również na poprzedni wiersz:
Wiersz "Zarzuty do Boga"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz