Wiersz "O głupocie i nicości"

Krzywa droga,
ludzi pełno.
Na niebie latają szybowce,
które się niebawem zderzą.

Muzyka tępa dogrywa.
Opium już gotuje się.
Zalane święconą wodą
i kadmem wiary.

Opłakuję moim losem
lecące z płomienia, tańczące skry.
Gotując wschodnie maki
i koniecznie wstrzykując je.

Kiedyś wieczorem,
ludzi nie było.
Na niebie nie było niczego,
ani chmur, ani nieba.

Muzyka przestała grać.
Zniknęła łyżka,
zapalniczka też.
I modliłem się do Boga.

Przestałem płakać,
bo nie było łez.
Ciebie też,
ani mnie.


Zapraszam również na poprzedni wiersz:
Wiersz "Rozmowa z emocjami".